Is creativiteit gebaat bij routine? Je zou denken van niet. Je zou denken dat creativiteit aan de lopende band nieuwe prikkels nodig heeft om te voorkomen dat het zichzelf gaat herhalen en veranderd in uitgekauwd productiewerk.
Toch heeft het creatieve proces wel degelijk profijt van routine. Zolang het de dagelijkse routine van de maker betreft en niet die van het werk dat hij maakt. Routine zoals het tijdstip van wakker worden, de volgorde waarmee je de tas uitpakt, je mail leest en antwoordt, de volgorde waarin je brood eet, je social mediakanalen checkt. En waar je elke ochtend weer parkeert.
Handelingen die zo ingebakken zijn dat je ze niet eens als routine ziet.
Een vast onderdeel van mijn dagelijkse routine is het scannen van steeds dezelfde sites. Een verschrikkelijke bezigheid in feite, gezien de horden bullsh*t die je daarbij te verstouwen krijgt. Maar als je dan eenmaal een treintje vindt met een leuke bestemming dan haak je aan en stap je over op een nog leukere bestemming.
Wat je dan toevallig tegen het lijf loopt kan zomaar onverwacht toch de moeite waard zijn. Zo liep ik onlangs de blog Daily Routines tegen het lijf en herkende mezelf in de boodschap: de dagelijkse, soms zelf ziekelijke routine die je nodig hebt om te kunnen functioneren.
Niet dat ik al wist dat ik mijn routine daadwerkelijk nodig heb om op andere vlakken te kunnen functioneren. Dat werd mij verteld door Paul Auster en Willem de Kooning. Op Daily Routines komen namelijk vooral bekende schrijvers en kunstenaars aan het woord over hun routine. Voor hen – zo blijkt -is het een uitgesproken manier om zich ergens vast te klampen.
Mijn sleutels of de schrijfblok elke keer weer op dezelfde plek leggen lijkt misschien volstrekt onbelangrijk, in werkelijkheid is het een wezenlijk onderdeel van mijn dagelijkse proces. Het creëert mentaal comfort en geeft mij de ruimte en rust om te kunnen focussen op mijn werk, las ik. Aha, zo zit dat dus.
Dat kan op een rigide manier zoals de Japanse schrijver Haruki Murakami die elke dag om 04.00 uur opstaat, vervolgens 6 uur schrijft, daarna 10 km hardloopt of 1500 meter zwemt en om 21.00 uur weer naar bed gaat om de volgende dag weer precies hetzelfde te doen. Elke dag van het jaar, zonder uitzonderingen. Het is de herhaling die belangrijk is. Niet wat hij doet maar het feit dat hij het steeds weer doet.
Routine is waar mijn linkerhersenhelft zich aan vastgrijpt om mijn rechterhelft los te laten gaan. Het is de balans in de chaos. De truc is om de routine om te buigen naar inspiratie. Dat maakt de routine noodzakelijk en alles behalve dodelijk saai: er komt namelijk iets anders uit voort. Namelijk werk. Een idee. Een ingeving. Ik kan mijn routine dus maar beter omarmen. Immers, ik doe het voor een hoger doel.
David praat raak, blog 